Autor był małym chłopcem, gdy w maju 1940 roku wraz z matką i rodzeństwem deportowano go na sowiecką Syberię. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zginął jako jedna z tysięcy ofiar zbrodni katyńskiej. Rozdzielenie rodziny i wysiedlenie zapoczątkowało dziesięcioletnią tułaczkę. Skrajnie trudne warunki życia w Kazachstanie, głód, karkołomna ucieczka z ZSRR, śmierć matki, obozy dla uchodźców, rodziny zastępcze - tę drogę, tak jak Autor, przeszło tysiące Polaków. W pasjonujących wspomnieniach Wiesław Adamczyk oddaje głos ofiarom sowieckiego barbarzyństwa. Bezkompromisowa, przejmująca opowieść jest zapisem utraty dziecięcej niewinności i zmagań z rozpaczą, przez które przechodził mały chłopiec. W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się tę mroczną kartę europejskiej historii, pozostającą w cieniu Holokaustu. Wydarzenia na niej zapisane wciąż jeszcze czekają, by w pełni oddać im historyczną sprawiedliwość. "Znam wiele opisów syberyjskiej odysei oraz innych zapomnianych wojennych dziejów. Żaden jednak nie jest bardziej pouczający, wzruszający i piękniej napisany niż Kiedy Bóg odwrócił wzrok. (z Przedmowy Normana Daviesa)

Najważniejsze rzeczy ratuje się przez przypadek. Tak było z listami sierot ocalonych z rzezi, z Wołynia. Pęk pożółkłych papierów z niemieckimi stemplami przeleżał ponad sześćdziesiąt lat w pudełku do butów u profesor Jadwigi Klimaszewskiej, szefowej katedry etnografii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Być może tych 129 listów i kart pocztowych z początku 1944 roku, napisanych przez ocalone z rzezi wołyńskiej dzieci, nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdyby nie historyk IPN z Lublina, doktor Leon Popek.I tak zaczyna się ta historia. Listy są czymś więcej niż tylko historycznym świadectwem. Dzieci z Wołynia: Michałówka, Smyga, Szumska, Starej Huty, Kąt, Rudy Brodzkiej, Czyżowa - w tych czułych listach do rodziców pod pozorem normalności skrywają okrutną tajemnicę. Maskują własną traumę.Celem książki jest dotarcie do szerokiego grona odbiorców, których zainteresuje nie tylko kontekst historyczny, ale przede wszystkim autentyczne i żywe historie.

Jerzy Beski, znany malarz i grafik, jest autorem przejmujących wspomnień: jego książka Moje Podole przenosi czytelników do pięknego kresowego miasta - do Trembowli i jej okolic. Prostota i naturalność, niezwykła pamięć autora wiernie i plastycznie utrwalająca realia tych czasów, pozwalają widzieć w tej książce cenny dokument ukazujący życie kresowych rzemieślników i rolników, ich obyczaje narodowe i rodzinne, atmosferę kresowego miasta. Najważniejszy jednak jest tu obraz tragicznych doświadczeń pokolenia, które doznało krzywd od Niemców, Sowietów, Ukraińców, widziało zagładę Żydów, wywózki na Sybir, mordy dokonywane na Polakach przez ukraińskich nacjonalistów.Wydarzenia ukazywane są z perspektywy dziecka, którym był wówczas autor, dziecka próbującego zrozumieć sens tego, co się działo - co czyni książkę tym bardziej poruszającą. Dla osób powracających pamięcią do tamtych czasów i miejsc ważne będą także barwne opisy codziennego życia, a także świetne portrety ludzi z tamtych stron i relacji między nimi. Czytając tę książkę, nieomal widzimy domy, chaty, podwórza, malownicze krajobrazy Kresów, wsłuchujemy się w głosy koncertujących żab... Nie bez wzruszenia śledzimy losy dwóch osieroconych chłopców - autora i jego brata - którzy z wielką dzielnością usiłują sobie radzić po śmierci rodziców, a potem sami podejmują przełomową decyzję o wyjeździe do Polski. Jadą z kufrem uwidocznionym na okładce, a w kufrze znajduje się to, co im najdroższe - dokumenty, pamiątki po rodzicach.